DAG 19: Zondag 27/7/08:Clearwater - Vancouver

Deze lange rit van de wildernis terug naar de bewoonde
wereld (Vancouver)zouden we in 2 opsplitsen. Goed door-
rijden tot Lillooet doorheen een landschap dat het midden
houdt tussen de Ardennen en Alaska, dus golvende heuvels
met bossen bedekt, nogal monotoon.
’s Middags waren we in Lillooet doch dan begon het te re-
genen. Om te picknicken vonden we een plaatsje onder een
partytent op een camping. Het regenen hield snel op, zodat
we nog konden basketten op het sportpleintje.





Toen we echter onze tocht verderzetten begon het pas goed
te regenen. We reden door het kustgebeergte, het laatste
met gletschers en passen, van onze trip. Doch de weg was
kronkelig en vooral slecht onderhouden, wat ons tegenviel.
Hobbeldebobbel, zonder veel te kunnen zien (mist,regen)
verlieten we de bergen bij Pemberton.

In Pemberton was echter een gigantisch rockfestival aan
de gang, met 's avonds Coldplay op de affiche.Wij moes-
ten af en toe stoppen voor Werchter-like drukte (massa
vooral jong volk op de been, tenten, verschillende podia)
doch vanuit de tegenovergestelde richting (Whistler, Van-
couver)maten we een file van 24km. Zouden die Coldplay
deze avond nog wel kunnen zien?

Whistler is een ecologisch verantwoord uitgebouwd skistadje,
waar het leuk is om te strollen en winkelen. In 2010
worden hier de Olympische winterspelen gehouden.We bezochten
alvast het Olympic Visitor center en probeerden de bobslee
aan de ingang.






Vanaf Squamish bereikten we terug de zee, die we reeds
11 dagen niet meer gezien hadden.In feite reden we langs
een prachtige fjord (onder het zonnetje) met verschillende
eilandjes aan onze rechter zijde en steile rotswanden links.
De bekendste rots is de monoliet Stawamus chief (zie foto),
een klimmers paradijs.





Rond 18h kwam Downtown Vancouver in zicht.Vancouver is o.a.
bekend voor zijn lange wandelhangbruggen die over diepe
canyons gespannen zijn. De bekendste zijn Capilano en Lynn
canyon suspension bridge. Deze laatste deden we aan en is
midden in het dichtbegroeide regenwoud gelegen aan de noord-
rand van de stad.




Vervolgens reden we via de Lion's Gate bridge de stad binnen.
Achter het Stanleypark draaiden we rechts af naars ons vrij
klassiek en sober hotel, aan English Bay. Er lag nog veel volk
op de graskant te genieten van het zonnetje.




's Avonds doorkruisten we de stad. Via Denman (restaurants)
en Robson (winkels) Street bereikten we het oude stadscentrum
en de Canada Plaza (waar geen cruiseboot lag). De terugweg
was echter iets langer dan gedacht. (?!)

DAG 18:Zaterdag 26/7/08: Jasper-Clearwater

Toen we deze morgen ontwaakten in de Sawridge Inn was
men de horden bejaarden en Jappen, die per bus en trein
gekomen waren, al aan het inladen.Ontbijt om 6h, dat is
ons wel wat te vroeg.Het ontbijt in een stijlrijk centraal
restaurant was af. Warm en koud, pancakes, omelet, bacon,
een zeer grote keuze fruit , yoghurts. We vergaten
er zelfs de croissants door. Vandaag zullen we niet rap
een hongerig maag krijgen. Rond 11h staat er een boottocht
op het Maligne lake op het programma.
Via de Maligne Canyon en het Medecine lake (dat soms op
enkele dagen lijkt leeg te lopen in onderaardse grotten)
komen we aan het weer zo turkooisgroene (of smaragd?) Lake
Maligne. Van ver zien we het boothuisje met zijn rood dak al
opduiken.


Met 38 personen van wel 12 nationaliteiten schepen we in.
Onderweg naar Spirit Island passeren we veel kano’s. Moniek
meent weer een beer gezien te hebben op de oever, maar herten
zijn er zeker.Na 40’ bereiken we het eiland, een icoon van de
Rocky Mountains. We mogen aan wal om mooie plaatjes te schieten.





Onderweg krijgen we uitleg over geologie, flora en wildlife.
Bij het terug aanmeren staat de volgende groep al te wachten,
een volledige Amish-familie, die wie ook al bij Johnston Canyon
gezien hadden. Deze lui zien we ook niet zo snel bij ons.



Op de terugweg naar Jasper plots file: een moederbeer met
2 cubs steekt de straat over. Het is een warboel van
jewelste, iedereen wil de mooiste plaatjes,totdat een
ranger (uit bezorgdheid voor de cubs?) plots ten tonele
verschijnt en met lichtkogels de beren het woud injaagt,
bye bye mooi kiekjes.
Jasper telt slecht 1 echte winkelwandelstraat, de Connaught
Drive. Het avondleven is echter niet te vergelijken met
dat van Banff. Ook de winkels zijn kleiner, met een beperkte
keuze. Banff heeft nog iets cultureel, Jasper is puur op de
natuur gericht (wildlife, camperen,raften,…). Gezien het
onweerachtige weer boven de bergen besluiten we te gokken
en direct richting Clearwater (3h verder) te rijden, waar
we een campingresort met openlucht zwembad geboekt hebben.
Onze gok bleek de goede.
In het landelijke Clearwater was het nog vrij warm .
Onderweg maakten we een korte stop bij Mt Robson, de hoogste berg
van de Canadese Rockies, die zoals meestal zijn top achter de
schapewolkjes verstopte. Bij Valemaunt kregen we plots politie-
waailichten achter ons aan. Meneer reed 75 miles ipv 100km/h,
gelukkig kwam ik er met een verwittiging vanaf.



’S Avonds lekker spagetti gegeten op een picknicktafel voor ons chalet,
waarvan we het gelijkvloers betrekken en zo dus ’s avonds nog kunnen
buiten zitten (het is nog licht tot 22h!)
Morgen vertrekken we vroeg naar de eerste grote stad op onze reis:
Vancouver, we kijken er allen naar uit.

DAG 17: Vrijdag 25/7/08: Banff - Jasper

Deze morgen verliep alles heel vlot. Om 9h was den Dodge
volgeladen en togen we op pad. Boven ons geen wolkje aan de lucht.
Het beloofde een topdag te worden. Na enkele km draaiden we links
richting Kootenay NP.We bezochten er de Marble Canyon, een
zeer diepe en zeer nauwe canyon, gelegen in een landschap
geteisterd door bosbranden.


Dan reden we terug naar HWY 1, ook de Trans-Canadian HWY
genoemd omdat hij van oost (Montreal) naar west (Vancouver)
door Canada loopt. We reden weer richting Lake Louise, doch
sloegen eerder links af naar Lake Moraine. Dit meer wordt door
insiders wel eens het mooiste meer ter wereld genoemd. Van
ons krijgt dit meer ook een 10 op 10. Rustig (wagens op afstand
gehouden), een ideale mix van bergen, sneeuw, smaragdgroen
water en de natuur. We stopten ettelijke keren op het pad langs
het meer. De omgeving is hier nog fotogenieker dan bij Lake
Louise of Emerald. Vooral vanop de morenepuinkegel heb je
een prachtig zicht vanuit de hoogte.




Vervolgens reden we richting Jasper, ons einddoel vandaag. Dit
ging via de 230km lange Icefields parkway, de mooiste bergweg
ter wereld. Dit is werkelijk een must-do weg als je ooit eens in
Canada komt. Dit slaat alles. Reeds in de eerste 10km 2 zwarte
beren gezien, zomaar aan de kant, vlakbij. Dan een aaneenrijging
van mooie meren, weer in die groene tinten:Bow Lake en op een
berekop lijkende contouren van het Peyto Lake.





Picknick time was coming: simpel, we zochten ons een meertje
uit , het riviertje dat erin stroomde kregen we er gratis bij.
We nestelden ons in het gras en maakten zelfs “koud” waterplezier
bij 25+ temperaturen.



Rond 16h kwamen we in Jasper NP en stopten reeds na enkele km
om de Wilcoxpas te doen, een 40-tal minuutjes klimmen, niet te zwaar.
Zelfs 2/3 door de bos met veel wortelstronken op het pad en gelukkig
geen beren hier .
Boven de boomgrens werden we voor onze inspanningen beloond met
een zicht op de Athabascagletscher en het Columbia-ijsveld, wij laten
julie meegenieten.



Dan was het nog 100km naar Jasper. Gezien het al 17h10 was
trapte ik wat harder (zoals ik dat in de States gewoon was)
op de gaspedaal, zo beren ontdekken is moeilijk, maar Moniek
mocht rusten, ze had er al 2 ontdekt vandaag. De laatste 50km
kwamen we nog voorbij 2 watervallen,de eerste waren de
Sunwapta-falls (eerste foto). De volgende was de Athabasca-falls,
deze waren er in feite twee, die met donderend geraas in een
smalle kloof storten. Met wel 20 platformpjes en dito verbindings-
padjes heeft men dit spektakel wel zeer goed gepresenteerd,
proficiat.




Het Sawridgehotel in Jasper is een van de betere in de reeks.Alles
verloopt hier vlot. We aten lekkere zalmschotel in het restaurant
van het hotel en wonnen zo veel tijd voor een bezoekje in de stad,
terwijl Andreas al lopend de buurt ging verkennen en pardoes bijna
2 flirtende elanden omver liep (echt waar!). Tot morgen (internet?),
doei!

DAG 16:Donderdag 24/7/08: Banff NP-Yoho NP

Deze dag begon met wat vertraging omdat ik om 1h30 (9h30 Belgische
tijd) kontakt moest nemen met de bank, om het VISA probleem te
klaren, wat ook lukte.Hopelijk gaat het 2de deel van onze reis
wat vlotter, vanaf nu zijn de lange ritten voorbij.Vandaag is
het schitterend weer, uitstekend geschikt bij één van onze
hoogdagen.
We rijden eerst de Bow Valley Parkway af. Halverwege stoppen
we bij de Johnston Canyon; een wandeling waar we 1,5uur zoet
mee zijn. Het doet een beetje denken aan de Aareschlucht in
Zwitserland, doch de watervallen en het groene water
maken er toch iets speciaals van.



Dan rijden we Yoho NP, in British Columbia, en dus 9h tijds-
verschil(Pacific Time), binnen.We picknickten, naast het
Emerald Lake, waar we vele Jappen tegenkwamen. De kleur
van dit meer is wel van het mooiste smaragdgroen dat ik
ooit gezien heb. Echt iets om te schilderen. Aan de overzijde
in de bergen bevindt zich de Burgess Shale: de bekendste
vindplek van Cambrische fossielen ter wereld. Met een
verrekijker konden we het bekijken, voor de foto's was het
wat te ver.





Vlakbij is er ook een plaats waar de Canadian Pacific (Canadese
spoorwegen)een kluwen van tunnels gemaakt heeft om die ellen-
lange treinen ,die men hier overal ziet,voorbij een bergpas te
krijgen. De trein stond wel klaar voor de eerster tunnel, doch
we vermoeden dat de machinist ook zijn boterhammekes aan het
opeten was, vandaar:no "train spagetti in the mountains" voor de
Smoutjes.

Vervolgens een ritje met haarspelden naar de Takakkaw
Falls, de hoogste van Canada (380m), die ons al op 300m een
douchke gaf.




Ter afronding terug naar Banff NP, ja de afstanden zijn hier
klein (slechts 180km vandaag) voor de hoofdschotel: Lake Louise.
Genieten aan de rand van het meer,een icoon van de Rocky
Mountains. Eventjes binnenwippen in het poepchique hotel Fairmont
Lake Louise. Geniet maar van de foto’s.





’s Avonds gingen we nog eens in het gezellige stadje, dat Banff
wel is, nog wat shoppen en Teriyaku (Japans, om in de sfeer te
blijven) eten.
Terwijl Andreas ging oefenen reed ik nog eventjes tot aan de
rand van de stad naar de Bow Falls en de warmwaterbronnen, waar-
aan Banff zijn ontstaan te danken heeft. Hier kwam ik talrijke
Roosevelt elk tegen, die zomaar tussen de campingcars slenterden.

De avond werd afgerond met een ijsje bij Cows. Toen we erop
aan het wachten waren, pikten we een gratis lokaal krantje
uit een rekje. De foto van een zwarte beer op de
voorpagina trok ons aan. Bleek dat er de week voordien een
Belgische meisje op wandeling bij Lake Louise aangevallen
was door een zwarte beeren en lelijk toegetakeld was.







Morgen gaan we de Icefield Parkway doen , de mooiste weg van
Noord-Amerika, van Lake Louise naar Jasper, de meest noordelijke
plaats die we aandoen in Canada .
Daarna gaan we definitief naar het zuiden.