Deze morgen verliep alles heel vlot. Om 9h was den Dodge
volgeladen en togen we op pad. Boven ons geen wolkje aan de lucht.
Het beloofde een topdag te worden. Na enkele km draaiden we links
richting Kootenay NP.We bezochten er de Marble Canyon, een
zeer diepe en zeer nauwe canyon, gelegen in een landschap
geteisterd door bosbranden.
Dan reden we terug naar HWY 1, ook de Trans-Canadian HWY
genoemd omdat hij van oost (Montreal) naar west (Vancouver)
door Canada loopt. We reden weer richting Lake Louise, doch
sloegen eerder links af naar Lake Moraine. Dit meer wordt door
insiders wel eens het mooiste meer ter wereld genoemd. Van
ons krijgt dit meer ook een 10 op 10. Rustig (wagens op afstand
gehouden), een ideale mix van bergen, sneeuw, smaragdgroen
water en de natuur. We stopten ettelijke keren op het pad langs
het meer. De omgeving is hier nog fotogenieker dan bij Lake
Louise of Emerald. Vooral vanop de morenepuinkegel heb je
een prachtig zicht vanuit de hoogte.
Vervolgens reden we richting Jasper, ons einddoel vandaag. Dit
ging via de 230km lange Icefields parkway, de mooiste bergweg
ter wereld. Dit is werkelijk een must-do weg als je ooit eens in
Canada komt. Dit slaat alles. Reeds in de eerste 10km 2 zwarte
beren gezien, zomaar aan de kant, vlakbij. Dan een aaneenrijging
van mooie meren, weer in die groene tinten:Bow Lake en op een
berekop lijkende contouren van het Peyto Lake.
Picknick time was coming: simpel, we zochten ons een meertje
uit , het riviertje dat erin stroomde kregen we er gratis bij.
We nestelden ons in het gras en maakten zelfs “koud” waterplezier
bij 25+ temperaturen.
Rond 16h kwamen we in Jasper NP en stopten reeds na enkele km
om de Wilcoxpas te doen, een 40-tal minuutjes klimmen, niet te zwaar.
Zelfs 2/3 door de bos met veel wortelstronken op het pad en gelukkig
geen beren hier .
Boven de boomgrens werden we voor onze inspanningen beloond met
een zicht op de Athabascagletscher en het Columbia-ijsveld, wij laten
julie meegenieten.
Dan was het nog 100km naar Jasper. Gezien het al 17h10 was
trapte ik wat harder (zoals ik dat in de States gewoon was)
op de gaspedaal, zo beren ontdekken is moeilijk, maar Moniek
mocht rusten, ze had er al 2 ontdekt vandaag. De laatste 50km
kwamen we nog voorbij 2 watervallen,de eerste waren de
Sunwapta-falls (eerste foto). De volgende was de Athabasca-falls,
deze waren er in feite twee, die met donderend geraas in een
smalle kloof storten. Met wel 20 platformpjes en dito verbindings-
padjes heeft men dit spektakel wel zeer goed gepresenteerd,
proficiat.
Het Sawridgehotel in Jasper is een van de betere in de reeks.Alles
verloopt hier vlot. We aten lekkere zalmschotel in het restaurant
van het hotel en wonnen zo veel tijd voor een bezoekje in de stad,
terwijl Andreas al lopend de buurt ging verkennen en pardoes bijna
2 flirtende elanden omver liep (echt waar!). Tot morgen (internet?),
doei!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten