DAG 14:Dinsdag 22/7/08: Butte - Waterton Town-Canada

Het is 7h ten huize Toad.De heer des huizes belt ons
op in onze kamers van de Badger’s suite. Mr. Smout
the plate (plateau) with orange juice (fruitsap) and
cookies is in the elevator.Inderdaad na het openen
van onze privé-lift vinden we de plateau.




Ontbijten doen we op het terras met zicht op het golf-
terrein. De vrouw van Mr. Toad (een onderdanige maar
vriendelijke vrouw van oosterse origine) is druk bezig met
het bereiden van de Quiche Lorraine die we gaan nuttigen;
terwijl Mr. Toad , architekt op pensioen, vertelt over het
leven in de States, hoe hij zijn dochter (architectstudente)
helpt bij het maken van maquettes ,etc...
Rond 9h30 nemen we afscheid van dit wel zeer speciale
gezelschap en de katten. Onze vrouwtjes moeten eerst nog
een omhelzing van Mr. Toad ondergaan.




Onderstaand nog enkele sfeerfoto’s van onze B&B uit Butte.





Na een Safewaybezoek (korting met onze kaart) stoppen we
naast het Flathead lake (bij de bootjes), op een klein uurtje
van Glacier NP. Montana is ook genaamd de Big Sky State.
Golvende weilanden met ranches en zwarte koeien zover
het oog reikt.Dit alles (in tegenstelling met de prairie)
omkadert door hoge bergen.De rust wordt doorbroken
als we Glacier NP naderen.Hier is het duidelijk drukker.
Voor de ingang stop ik om mijn parkkaart te nemen. Ze is
weg, ook de bankkaart is onvindbaar. Naar cardstop bellen?
Oef, op het nippertje vindt ik de kaarten: ze waren doorgezakt
naar een lager compartiment van mijn hangportefeuille.




We betreden het park in de mist. Maar thv.de Trail of the
Cedars is het zonnetje weer daar. De anders zo mooie “Going
to the sun Road” verliest veel van zijn charme in de mist,
doch vooral door de wegenwerken,waardoor enkele viewpoints
niet toegankelijk zijn.

De wandeling van de Hidden trail Lake op Logan pass, door
de sneeuwvelden nog bemoeilijkt maakt veel goed. Moniek
geeft er al snel de brui aan, Andreas (met Teva’s?!?) en de
rest zetten door. Ook nu weer is de zon van de partij in
het hoger gedeelte van de wandeling, waar we marmotten,
chipmunk-eekhoorns,bergeiten en arenden aantreffen. De berg-
geiten konden we zelfs op raakafstand benaderen.Een
must-do wandeling, vooral met die sneeuw. Bij de terugtocht
is Moniek niet echt gelukkig met het lange wachten
aan de rand van de sneeuw…





Dan , het is inmiddels al 19h, bergaf naar de Canadese grens,
waar we bij het immigratiebureau weer 45’ opgehouden worden
door een Hells Angel met een strafblad. Later merk ik dat we voor
de grens linksaf konden een veel kortere weg nemen, nog dichter
bij de Chief Mountain en rechtstreeks naar Waterton.Vermoedelijk
waren we dan een uurtje vroeger ter plaatse geweest.




Rond 21h, juist voor het duister, komen we in Waterton
Town aan. Een gezellig, rustig dorpje aan het meer gelegen,
omgeven door bergen. De kamer was medium.Hier zijn vooral
veel Engelse wandelaars.De soep en de spagetti in het
Lampost Dining restaurant aan de overkant waren outstanding
en duidelijk met een Europees tintje.Toch een happy end van
deze lange en emotionele dag.